بسم الله الرحمن الرحیم
در آنسوی میدان اصولگرایان که در سنگلاخ سیاست گرفتار آمده و تاکتیک «صبر و انتظار» را در پیش گرفته اند فضا را برای بهره برداری این طیف تندرو باز ماندگان فتنه فراهم ساخته و با عدم وحدت و اتخاذ مواضع مشخص باعث شده اند تا اصلاح طلبان تمام خواسته های خود را بر دوش دولت اعتدال بار کنند.
به گزارش سرویس وبلاگستان مشرق، سینا ربیعی در وبلاگ نقطه سرخط نوشت:
این روزها در فضای رسانه ای با اخبار تأسف باری مواجه می شویم، اخباری نظیر: سخنرانی تند محمدرضا خاتمی در همایش اصلاح طلبان در شهر کرد، توقیف روزنامه آسمان به دلیل انتشار مطلبی در مخالفت با حکم قصاص، اظهارات موهن سعید رضوی فقیه در همدان و....
مرور این اخبار در دوران صدارت دولت اعتدال، ناگزیر انسان را به یاد سالهای 1376 تا 84 می اندازد دورانی که ارزشهای دینی و اسلامی بارها و بارها مورد هجمه قرار گرفت؛ عده ای گفتند که خدا خواب است! گروهی دیگر حق اعتراض علیه خدا را مطرح کردند، طیفی دیگر در شهیده بودن حضرت زهرا شبهه وارد نمودند، امام حسین (ع) و حماسه اش را در تعارض با عقل قلمداد کردند و... که منجر به حوادث مجلس ششم و تحصن و در نهایت حوادث خرداد 88 شد.
حال، این نگرانی مطرح می شود که دولت اعتدال و تدبیر و امید را چه شده است؟ چه دلیلی باعث شده افرادی مانند رضوی فقیه، عماد الدین باقی و محمدرضا خاتمی ها و... بتوانند میدان دار معرکه شوند، آیا واقعاً اینها معتدل هستند و یا دست آقای روحانی خالی است؟ آیا این تدبیر است! یقیناً افراد فوق الاشعار نمی توانند مصادیق اعتدالیون باشند، بنابراین مشکل را باید در جای دیگری جستجو کرد. بر همین پایه برآنیم در این نوشتار به مشکل اصلی دولت یازدهم در این عرصه پرداخته و حتی المقدور به پیش بینی آینده احتمالی آن بپردازیم:
همانگونه که در مطالب پیشین نیز بدان اشاره شد، دولت روحانی فاقد پایگاه اجتماعی مشخص و به عبارتی فاقد پشتوانه اجتماعی است. بر همین مبنا ایشان برای پیشبرد اهداف و برنامه های خود شدیداً خلأ پشتوانه را احساس می کند. از سویی دیگر آقای روحانی خود را وامدار آقای هاشمی ـ در درجه اول ـ و خاتمی ـ در درجه دوم ـ می داند. لذا ناچار است برای پیشبرد اهدافش در برابر این افراد و جریان متبوعشان کرنش نشان دهد. انتصاب افرادی منتسب به هاشمی در لایه های اول کابینه و افراد منسوب به خاتمی در لایه های دوم و سوم و بعضاً در لایه های اول موید این مطلب بوده و اخراج بیش از 3 هزار مدیر از مدیران دولت نهم و دهم ـ در مدت 7 ماه ـ این نظر را تأیید می کند.
